Malumunuz bu sene üniversite bitti. Üniversiteyle beraber 16 yıllık öğrencilik hayatı da sona erdi. Peki sona eren sadece bunlar mı? Pek muhterem Uludağ Üniversitesi Öğrenci İşleri, sınavlar biter bitmez biletimi kesmiş. (Bu ara çok mu futbol haberi okuyorum acaba). Biletimi kesmekle kalmayıp gerekli yerlere hemen bildirmiş mezun olduğumu. Yaklaşık 1 ay önce sağ gözümdeki bir rahatsızlıktan ötürü özel hastaneye gittiğimde öğrendim bunu. "Okan Bey, sizin güvenceniz yok". Nasıl yani demedim çünkü böyle bir şey bekliyordum işin açıkçası. Halbuki daha ilişiğimi kesmemiştim ben. Kpss'ye hazırlanırken Anayasa dersinde böyle görmemiştik biz. Sosyal devleti böyle anlatmamışlardı bize.
Öğrenci olmadığım yüzüme ilk defa orada vuruldu. Ben artık güvencesiz ve işsiz bir insandım. Minibüse bindiğimde "Bir öğrenci alır mısın" şuradan diyemiyorum. Bir "tam" oldum artık. Annem de geçenlerde "Artık büyük kategorisine giriyorsun Okan, ona göre düşünmen ve davranman lazım" dedi. Büyük kategorisi! Öğrenci ve tam mefhumları gibi bir şey olsa gerek. 22 yaşına kadar bazen küçük bazen büyük oluyorduk duruma göre -işimize göre desek daha doğru olur- ama artık küçüklük mefhumunu kullanamayacağız sanırım.
8 gün sonra ise işsizlikten memura dönüşüp dönüşemeyeceğimiz belli olacak. Bakın yine iki mefhum! Hayat, birbirinin aksi mefhumlarla dolu. Ne demişler, her şey zıddı ile kaimdir. Zaten zıddı olmayan bir tek Allah(c.c) var. Biz de hayatımız boyunca bu zıtlıklar içinde yaşamaya çalışıyoruz. Ve her daim üstümüze bunlardan birisi yapışıyor. Sadece yapışsa iyi; toplum bizden o "rol"e uygun davranmamızı bekliyor. Bir süre sonra da "benlik"le "rol" yer değiştiriyor. Eğer bir topluluğun ferdiyseniz ve kurallara uyuyorsanız bir çok kuşkudan muaf tutulursunuz. Ama buna binaen "psikolojik tutsak" haline gelirsiniz. İnsanların bir yanılgısı da 'psikolojik tutsak haline gelince iyi muamele görürüz' düşüncesidir. Filhakika görülen iyi muamele değil, topluluğun verdiği oyuncaklardır.
Neyse efenim, konu dağıldı. Siz onu bunu bırakın da, ben üniversiteden ilişiğimi kesmeden öğrenci olduğumu zannederek minibüste "bir öğrenci" vermiştim. Caiz midir acep?
Öğrenci olmadığım yüzüme ilk defa orada vuruldu. Ben artık güvencesiz ve işsiz bir insandım. Minibüse bindiğimde "Bir öğrenci alır mısın" şuradan diyemiyorum. Bir "tam" oldum artık. Annem de geçenlerde "Artık büyük kategorisine giriyorsun Okan, ona göre düşünmen ve davranman lazım" dedi. Büyük kategorisi! Öğrenci ve tam mefhumları gibi bir şey olsa gerek. 22 yaşına kadar bazen küçük bazen büyük oluyorduk duruma göre -işimize göre desek daha doğru olur- ama artık küçüklük mefhumunu kullanamayacağız sanırım.
8 gün sonra ise işsizlikten memura dönüşüp dönüşemeyeceğimiz belli olacak. Bakın yine iki mefhum! Hayat, birbirinin aksi mefhumlarla dolu. Ne demişler, her şey zıddı ile kaimdir. Zaten zıddı olmayan bir tek Allah(c.c) var. Biz de hayatımız boyunca bu zıtlıklar içinde yaşamaya çalışıyoruz. Ve her daim üstümüze bunlardan birisi yapışıyor. Sadece yapışsa iyi; toplum bizden o "rol"e uygun davranmamızı bekliyor. Bir süre sonra da "benlik"le "rol" yer değiştiriyor. Eğer bir topluluğun ferdiyseniz ve kurallara uyuyorsanız bir çok kuşkudan muaf tutulursunuz. Ama buna binaen "psikolojik tutsak" haline gelirsiniz. İnsanların bir yanılgısı da 'psikolojik tutsak haline gelince iyi muamele görürüz' düşüncesidir. Filhakika görülen iyi muamele değil, topluluğun verdiği oyuncaklardır.
Neyse efenim, konu dağıldı. Siz onu bunu bırakın da, ben üniversiteden ilişiğimi kesmeden öğrenci olduğumu zannederek minibüste "bir öğrenci" vermiştim. Caiz midir acep?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder